Een man begint te huilen nadat hij zijn vermiste hond uit een vossenhol heeft gered

Okt 23, 2020 by apost team

In 2019 huilde Alan Whitton tranen van opluchting toen zijn jack russell, Mitzi, na 50 uur vermist te zijn geweest in een vossenhol terug werd gevonden.

Tenzij je zelf een huisdier hebt gehad, kan het moeilijk zijn om de diepgewortelde liefde te begrijpen die dit zware proces met zich meebrengt.

Een van de meest hartverscheurende dingen die een huisdiereigenaar kan ondergaan, is dat zijn huisdier vermist raakt. Op deze momenten word je onmiddellijk vervuld van angst, schuldgevoel en verdriet. Een huisdiereigenaar zal er vaak alles aan doen om zijn geliefde dier terug te krijgen.

Alan Whitton, een 50-jarige inwoner van Essex, heeft altijd een zwak voor dieren gehad. Ondanks dat hij van beroep levenscoach is, zal hij eerlijk toegeven dat hij de voorkeur aan het gezelschap van dieren geeft.

Vorig jaar moest Alan het verdriet doormaken dat een van zijn dieren overleed. Toen hij Tinker in moest laten slapen, was Alan behoorlijk van streek. Zijn enige toevluchtsoord gedurende deze tijd was zijn andere hond, een jack russell kruising met de naam "Mitzi." Aangezien ze allebei een vriend hadden verloren, brachten ze veel tijd samen door om elkaar te troosten. Door deze binding werd het stel onafscheidelijk.

apost.com

Ze waren op een dag aan het wandelen toen de arme Mitzi een tragedie overkwam, meldde Essex Live. Mitzi had zich in een poging om aan een aanvallende hond te ontsnappen van haar riem losgerukt en ze had het op een lopen gezet. Alan keek met afgrijzen toe, terwijl zijn beste vriendin in de verte uit zijn zicht rende. Hij had urenlang gezocht, maar hij had geen teken van de hond gevonden.

Toen de avond viel, moest Alan naar huis en hij zwoer dat hij 's ochtends meteen weer terug zou komen. Alan zucht terwijl hij het verhaal vertelt en zegt: "Ik kon het bijna niet over mijn hart krijgen om het op te geven... Ik had het gevoel dat ik haar in de steek liet. Maar het was laat en ik wist dat ik die avond niets meer kon doen. Het deed zo erg pijn om te gaan."

Alan heeft die nacht niet veel geslapen. "Het was een erg koude nacht", herinnert hij zich, "ik dacht dat ze het niet zou redden. Ze is zo klein." De volgende ochtend ging hij verder met zoeken, maar hij kon geen enkel teken van zijn kleine maatje vinden. Hij doorzocht het gebied, stelde vragen, hij hing posters op en bad dat zijn telefoon zou rinkelen met goed nieuws. Zijn hoop vervaagde langzaam.

Enkele dagen later kreeg Alan een telefoontje. Maar het was niet meteen goed nieuws. Alan zegt: "Mijn telefoon ging over en het was een plaatselijke wandelaar die haar hond uit had gelaten. Ze vertelde me dat ze niet zeker wist of het iets was, maar dat er een oud vossenhol was waar haar hond maar aan bleef snuffelen.

Misschien was het de moeite om het te onderzoeken. Ik moest dit opvolgen, dus ik ben meteen in mijn auto gesprongen." Toen Alan eenmaal in het gebied was, wist hij meteen dat hij Mitzi had gevonden. Hij hoorde het geblaf van zijn beste vriendin. Maar hij wist niet precies waar ze was en ook niet of ze gewond was. Hij kroop op zijn knieën tot hij de juiste doorgang had gevonden.

Er begonnen zich onbekenden om hem heen te verzamelen en ze hielpen hem bij het uitgraven van de grond. Ze haalden schoppen en gingen aan het werk. Het was een moeilijk proces, maar uiteindelijk slaagden ze erin om de ongedeerde hond uit de grond te trekken.

Iedereen juichte.Alan viel op zijn knieën en hij hield de kleine hond stevig tegen zijn borst aan. "Ik stortte meteen in", zei hij, "Gewoon van vreugde. De opluchting. Ik had de hoop verloren, maar dit was gewoon overweldigend. Het was een nachtmerrie die in een kerstwonder was veranderd."

Het zien van zo'n reünie vol met tranen tussen mens en hond zal zeker een gevoelige snaar raken, zelfs bij de grootste kattenliefhebber. Wat is jouw favoriete moment van een hond die zijn weg naar huis terug had gevonden? Vertel het ons in de reacties!